Rycina z cyklu ilustrującego Metamorfozy Owidiusza, wydanego w 1591 r. w Amsterdamie przez Hendricka Goltziusa. Ilustracji towarzyszy łacińska sentencja autorstwa Federico Estiusa. Historia Deukaliona i Pyrry została opisana w pierwszej księdze zbioru mitologicznych historii (Lib I 313–415). Gdy rozgniewany Jupiter sprawił, iż cała ziemia została zalana wodami potopu, jedynymi ludźmi, którzy ocaleli byli Deukalion i jego żona Pyrra. Gniewne bóstwo udobruchane widokiem pobożnych ludzi, przywróciło dawny stan świata. Zniknęły wody, a lądy pokryły się roślinnością. Deukalion i Pyrra ubłagali Temidę by pomogła im znów zaludnić świat. Bogini poleciła im zasłonić twarze i rzucać za siebie kości boskiej matki Ziemi, kamienie. Wypełniając słowa Temidy zaludnili świat, gdyż z każdego odłamka skały wyrastał człowiek, a ziemia samoistnie zrodziła inne żywe istoty. Scena główna pokazuje Deukaliona i Pyrrę z zakrytymi twarzami rzucających kamienie i powstające z nich istoty. W tle widoczny jest szczyt Parnasu, na którym osiadła łódź małżonków oraz świątynia Temidy, przed którą się modlą. Po prawej stronie, za skałami ukazany został potop wywołany przez Jupitera.