Rzeźba pełna. Figura Ukrzyżowanego przybita drewnianymi kołkami do prostego, płaskiego krzyża. U szczytu belki pionowej pozioma plakieta, wystająca poza jej brzegi. Tamże metalowe koluszko do zawieszania.
Ciało Ukrzyżowanego bardzo smukłe. Korpus ciała nieznacznie, łukowato wygięty w prawo. Ręce bardzo szczupłe, szeroko rozpięte na krzyżu, z charakterystycznymi, otwartymi i wyolbrzymionymi w stosunku do ciała dłońmi. Klatka piersiowa szczupła, z wypukłym żebrowaniem. Nogi złączone, ugięte w kolanach. Perizonium bardzo wąskie, szczelnie opina biodra, zakończone kolistym węzłem u lewego boku, gdzie opada lekko sfalowanym, krótkim płatem materii. Jego powierzchnia zdobiona oszczędnie pionowymi rytami. Głowa osadzona sztywno i prosto, z nieznacznym pochyleniem w kierunku prawego ramienia. Włosy modelowane szerszą płaszczyzną, o pofalowanej linii brzegowej, stanowią tło dla cienkiej szyi. Twarz wydłużona, o uproszczonym modelunku. Korona skromna, pleciona z dwóch gałązek, bez zaakcentowanych cierni.
Polichromia ze śladami przemalowań; wtórna warstwa czarnej farby pokrywa całą figurę i krzyż; ubytek stóp, oddzielnie wykonane ręce, połączone z korpusem.

Rzeźba, jako piękny przykład ludowego artyzmu, była prezentowana na wystawie "Tradycyjnej polskiej rzeźby ludowej od XVI do XX wieku" w Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu, na przełomie 1957/1958 r.